ოცნებებთან იყავით ფრთხილად, რადგან ისინი აუცილებლად ხდება
ანუ შავი ზღვის მე-16 ჯაზ ფესტივალი
ბლოგს დავიწყებ იმით, რომ ჩემი შინაგანი ბავშვი რამდენიმე წელია არ შემხმიანებია. თავიდან მწყინდა, მაგრამ მერე შევეგუე სიტუაციას და ჩემდა გასაოცრად 25 ივლისს გამოჩნდა.
დაიწყო ფორიაქი, ყველაზე გულწრფელი კითხვებით, რომელიც მხოლოდ ბავშვებს სჩვევიათ. 25 ივლისიდან დღეში რამდენჯერმე მეკითხებოდა, როდის იწყება ჯაზ ფესტივალი? როგორც წესი (ბავშვი არასდროს არ უნდა დატოვო უპასუხოდ) მეც ვპასუხობდი 3 დღეში, ის – ანუ 3 ჯერ რომ და ღამდება და გათენდება მაშინ? კი მაშინ და მეღიმება. ეს ყველაფერი გარედან ასე ჩანს, მთელი დღის განმავლობაში პერიოდულად მეღიმება, ოღონდ მიზეზი ყველასთვის უცნობია.
გათენდა 27 ივლისი და მე, რომლისთვისაც ყველაზე დიდი სასჯელი დილით გაღვიძებაა, 6 საათზე უკვე ფეხზე ვარ და მანქანით ბათუმისკენ მიმავალ გზას მივუყვები და საკუთარ თავს ვეკითხები, ცოცხალი მარკუს მილერი უნდა ვნახო? ნამდვილი? მართლა? და ისევ მეღიმება პერიოდულად.
ჩავედით ბულვარზე გავისეირნეთ, ბათუმში ჯაზის სუნი ტრიალებდა … გათენდა 28 ივლისი და ფესტივალის გახსნას დაუპატიჟებელი (თუმცა ბათუმში მაგას დაპატიჟება არც სჭირდება) სტუმარი, ბათუმის წვიმაც დაესწრო.
ფესტივალი წელს ახალ ლოკაციაზე Stage 17-ში ჩატარდა და და შესანიშნავად გახსნა Bedford Falls-მა. ხალხმა ცეკვა დაიწყო, რაც კარგის ნიშანი იყო. საღამო გააგრძელა 70-80 წლების ლეგენდამ Soul Train-მა. ჰიტების ქავერების შესრულებასთან ერთად უნდა აღინიშნოს მისი განსაკუთრებული და უშუალო დამოკიდებულება პუბლიკასთან. ჩამოვიდა, მაყურებელთან ერთად იცეკვა, გაერთო, სხვანაირი სილაღე შემოიტანა , თუმცა რას გიყვებით, სხვანაირად არც შეიძლებოდა, ეს ხომ Soul Train იყო.
დადგა ნანატრი მეორე დღე Marcus Miller-ის კონცერტამდე რამოდენიმე საათი დარჩენილიყო. ადგილი წინა რიგში გაჭირვებით დავიკავეთ 1 საათით ადრე, რათა თვალი მოგვეკრა მოსიარულე ლეგენდისთვის. უკვე აღარ ვიცი რომელი უფრო ვფორიაქობთ, მე თუ ჩემი შინაგანი ბავშვი. “რეტრომანიის” ვინილებიც წამოღებული გვაქვს და გამზადებული საავტოგრაფოდ (Marcus Miller – 1984 წელს დაპრესილი) და აი გამოჩნდა, საოცარი მულტიინსტრუმენტალისტი თავისი ბენდის ახალი შემადგენლობით. ვიდრე დაკვრას დაიწყებდა ჩემმა შინაგანმა ბავშვმა, მაილს დევისის და მარკუს მილერის დუეტიდან მონაკვეთი წაიღიღინა და მალევე გაჩუმდა, რადგან სცენა მოიცვა მისმა ცნობილმა კომპოზიციამ “Detroit”. ერთმანეთს ენაცვლებოდა ჯადოსნური ბგერები და იმპროვიზაციები, რომელიც შენდაუნებურად გითრევდა და სხვა სამყაროში მიყავდი.
“Blast” არ შეასრულა? მეკითხება ჩემი შინაგანი ბავშვი. არა – ვპასუხობ მე და გაოგნებული ტაშს ვუკრავ დღის გმირს და ბისზე გამოსვლას ველოდები, ამ დროს იწყება ნაცნობი მელოდია , ჩემი შინაგანი ბავშვი ნიშნის მოგებით მეუბნება “აკი არაო”? დიახ ეს “Blast” იყო.
კონცერტის დასასრულს რა ემოცია მქონდა ძალიან რთული გადმოსაცემია და ვერც იმას გადმოგცემთ როგორ აღმოვჩნდი დაცვასთან, რომ უბრალოდ თვალი მომეკრა ლეგენდისთვის. დაცვა მეკითხება შესვლა გინდათ? არა, რათქმაუნდა, უბრალოდ შევხედავ და საწყალი თვალებით გავხედე, მართლა არ მიფიქრია შესვლაზე. ამ დროს ერთი გოგონა, რომელმაც ჩემი ემოცია დაინახა, დაცვას უთანხმდება, მე გავალ და ჩემს მაგივრად ეს გოგონა შემოუშვიო, ასე აღმოვჩნდი ძალიან ახლოს ლეგენდასთან და ფოტოს გადაღება ვთხოვე ჩემთან ერთად, რაზეც რა თქმა უნდა, თანხმობა მივიღე. ხელები მიკანკალებდა და შესაბამისად ფოკუსიც ვერ გავასწორე, მაგრამ მაინც ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ფოტოა (მერე რა რომ გადღაბნილია). წამოვედი გაოგნებული ემოციებისგან და ღამის განმავლობაში რამდენჯერმე დავხედე ფოტოს და ვინილებს რომ დავრწმუნებულიყავი, რომ ეს ყველაფერი მართლა მოხდა.
მესამე დღე ფანკ ჯაზის ზეიმი გახლდათ. განუზომელი ენერგიით და საოცარი რითმებით გაავსო სივრცე Brooklyn Funk Essentials-მა. აფრიკული ტემპერამენტი ერწყმოდა ჯაზის და ფანკის ნაზავს და ყველას ცეკვისკენ მოუწოდებდა.
ასე დასრულდა 3 დღიანი დღიანი დღესასწაული ბათუმში, რომელსაც Eastern Promotion ყოველ წელს ჩუქნის ქართველ მელომანებს და რომლისთვისაც ნამდვილად ღირს წლიდან წლამდე ლოდინი. დიდი მადლობა მათ ამისთვის.
ჩემი შინაგანი ბავშვიც ბედნიერი დამემშვიდობა (იმედია ცოტა ხნით) და მომაძახა: ოცნებებთან და სურვილებთან იყავი ფრთხილად, რადგან ისინი ადრე თუ გვიან აუცილებლად ხდება.
ავტორი: ქეთი კობიძე
